Zdrowie psa seniora
Jak utrzymać zwierzę w starszym wieku w dobrej kondycji?
Autor dr hab. Jacek Madany
Katedra i Klinika Chorób Wewnętrznych Zwierząt, Wydział Medycyny Weterynaryjnej UP – Lublin
Psy, jak wszystkie żywe istoty, podlegają działaniu czasu i procesom biologicznym zachodzącym od chwili narodzin aż do śmierci. Czas dla naszych psów biegnie jednak szybciej niż dla nas i zmiany w ich organizmach zachodzą również szybciej niż u ludzi. Ich „zaprogramowany” przez geny i zegar biologiczny czas życia wynosi średnio kilka, kilkanaście lat.
W ostatnich dekadach ludzie żyją coraz dłużej dzięki postępowi technologicznemu, profilaktyce, diagnostyce i opanowywaniu nowych metod leczenia. Zapowiedzi demograficzne mówią, że ludzi starszych będzie coraz więcej i będą stanowić dominującą grupę w populacjach krajów rozwiniętych. Ta tendencja wydłużania naturalnego czasu życia jest także zauważalna w weterynarii, głównie w odniesieniu do zwierząt towarzyszących, psów i kotów przebywających w otoczeniu człowieka. Dzieje się tak z powodów podobnych jak u ludzi: większej prozdrowotnej świadomości właścicieli, racjonalnemu postępowaniu, dobrej opiece weterynaryjnej – profilaktycznej i leczniczej oraz dobrym karmom i lekom.
Zgodnie z obserwacjami, rośnie liczba psów dożywających wieku seniora. Wymusiło to na naukach weterynaryjnych postęp w subdyscyplinie – geriatrii, która stała się przedmiotem wykładanym studentom w czasie ich akademickiej nauki. Czym jest zatem geriatria w odniesieniu do psów? I kiedy zaczyna się okres określany jako czas psa seniora?
Pies – senior
Geriatria weterynaryjna jest dziedziną zajmującą się psami w wieku powyżej siedmiu lat, zarówno zdrowymi, jak i chorymi. Jej celem jest zapewnienie jak najlepszej jakości życia zwierzętom, uwzględniając specyfikę fizjologiczną i patofizjologiczną okresu starszego. Geriatria korzysta z najnowszej wiedzy i najnowszych osiągnięć medycyny weterynaryjnej.
Celem opieki nad seniorami zdrowymi jest optymalizowanie jakości ich życia przez stosowanie zapobiegawczych strategii zdrowotnych, połączonych z rozwiniętą diagnostyką i profilaktyką opóźniającą występowanie chorób. Realizację tych celów osiąga się przez właściwą dietę, ruch i profilaktykę. Z kolei celem u zwierząt, u których występuje choroba, jest optymalizowanie warunków chorowania przez stosowanie różnych najnowszych metod leczenia akcentujących zwalczanie bólu i cierpienia.
Wiadomo, że psy ras małych żyją dłużej niż psy ras dużych, jednak geriatria weterynaryjna w krajach rozwiniętych arbitralnie ustanowiła dla wszystkich ras wiek siedmiu lat jako ten, od którego traktuje się psy jako starsze – psy seniory. Obecnie szacuje się, że takich psów jest w Polsce około 35–40%, co sprawia, że jest to dominująca liczbowo grupa w populacji. Jeśli weźmie się ponadto pod uwagę fakt, że średnia życia psa w naszym kraju wynosi 10–13 lat, to okaże się, że okres życia seniora może trwać około 3–6 lat i może być równy połowie całego czasu jego życia. Ku pokrzepieniu warto wiedzieć, że najdłużej żyjącym i udokumentowanym przypadkiem na świecie był mieszaniec, który przeżył 29 lat i 282 dni. O taki wynik niewątpliwie trudno, niemniej jednak wskazuje on możliwość osiągania przez …
Pełną treść artykułu znajdziesz w numerze Pies Rasowy 19/2018!
