Mały pies, duży problem, czyli zespół Legg-Calve’a-Perthesa

Autor lek. wet. Patryk Łagodzki 

Dlaczego mój pies kuleje? Takie pytanie z pewnością zadał albo zada każdy właściciel psa. Odpowiedź może jednak nie być taka prosta i oczywista, jak może się wydawać. W prawidłowym rozpoznaniu należy uwzględnić kilka ważnych elementów: czy kulawizna dotyczy kończyny piersiowej lub miednicznej, prawej bądź lewej, czy jest to kulawizna nagła czy przewlekła, pojawiająca się w określonych porach dnia lub po wysiłku, a także ze względu na wiek oraz rasę psa. 

Wystąpienie kulawizny w obrębie kończyn miednicznych kojarzy się najczęściej z dysplazją stawów biodrowych. Jest to bardzo słuszne podejrzenie w przypadku gdy posiadamy owczarka niemieckiego, ponieważ problem ten jest spotykany u ras psów określanych jako duże lub olbrzymie, których masa ciała przekracza 30–40 kg. Znajdujące się na drugim biegunie psy ras miniaturowych oraz małych (do 10 kg) są predysponowane między innymi do rozwoju aseptycznej martwicy głowy kości udowej, tzw. zespołu Legg-Calve’a-Perthesa. Diagnostyka różnicowa została przedstawiona w Tabeli 1. 

Etiologia

Przyczyna choroby Legg-Calve’a-Perthesa (LCPD) jest ciągle niewyjaśniona. Już pierwsi badacze, którzy spotkali się z tym schorzeniem u dzieci, mieli różne teorie dotyczące rozwoju choroby. Legg podejrzewał tło urazowe, Calve tło krzywicze, natomiast Perthes tło gośćcowe (określane jako reumatoidalne zapalenie stawów). Obecnie wystąpienie omawianej przyczyny kulawizny kończyny miednicznej przypisuje się tłu genetycznemu, zaburzeniom hormonalnym lub nieprawidłowemu krzepnięciu, które prowadzi do zaburzeń drenażu żylnego głowy oraz szyjki kości udowej. Skutkiem nieprawidłowości ukrwienia jest niedostarczenie potrzebnych do prawidłowego rozwoju oraz funkcjonowania składników odżywczych. Prowadzi to do rozwoju aseptycznej, czyli bez udziału bakterii, martwicy wspomnianej wcześniej głowy oraz szyjki kości udowej. 

Występowanie

Choroba LCPD dotyczy młodych psów ras małych, szczególnie często występuje u pinczerów miniaturowych oraz yorkshire terierów. Predysponowane, czyli szczególnie narażone na wystąpienie omawianej choroby, są psy o masie ciała poniżej
10–12 kg (Tab. 2.). Pierwsze objawy pojawiają się w okresie wzrostu, czyli między 3. a 13. miesiącem życia, dlatego należy zwrócić uwagę na wszelkie niepokojące zmiany zachowania u psów w tym wieku. Prawdopodobieństwo wystąpienia choroby w przeciwieństwie do ludzi, gdzie 3/4 przypadków dotyczy chłopców, u psów nie ma związku z płcią. Dlatego chciałbym podkreślić, podobnie jak ma to miejsce w przypadku podejrzenia dysplazji stawów biodrowych m.in. u owczarków niemieckich, kierując się zasadą „lepiej zapobiegać, niż leczyć”, właściciel posiadający psa z ras predysponowanych, powinien umówić się na wizytę u lekarza weterynarii, gdy pies ma około siedmiu miesięcy. Istotnym faktem jest to, że problem dotyczy szczególnie jednej z kończyn miednicznych, a tylko w 10–17% jest spotykany obustronnie. 

Objawy kliniczne

W rozpoznaniu lekarz weterynarii musi uwzględnić wcześniej wspominany wiek oraz rasę psa, u którego możemy zauważyć kulawiznę o różnym stopniu nasilenia. W początkowej fazie choroba może przebiegać bezobjawowo, nie będziemy w stanie zauważyć żadnych niepokojących symptomów. Następnie obserwuje się nagłe …

Jeśli chcesz przeczytać artykuł zamów magazyn 24/2019 już dziś!