Probiotyki w groomingu
O ile pojęcie „mikrobiom jelitowy” jest już dość rozpowszechnione, także w odniesieniu do fizjologii przewodu pokarmowego psów, o tyle o mikrobiomie skóry wie o wiele mniej osób. Skóra jest drugim największym organem w organizmie (po jelicie), pełni wiele funkcji, przede wszystkim jest barierą mechaniczną chroniącą organizm w kontakcie ze środowiskiem wewnętrznym, ale również przed drobnoustrojami chorobotwórczymi. Do tego współpracuje z układem odpornościowym (oporność nieswoista), wchłania i wydala różne substancje, odbiera bodźce ze środowiska zewnętrznego (receptory – dotyk, ból, ciepło/zimno), bierze udział w gospodarce tłuszczów i witamin oraz jest narządem wydzielania dokrewnego. Oprócz specyficznej budowy histologicznej do optymalnego funkcjonowania obronnego skóry niezbędna jest równowaga jej bioty – mikroorganizmów obecnych na skórze (komensali i patogenów). Tworzą one tzw. stratum microbiotum (warstwa ta zawiera około 10% komórek naskórka i 90% mikroorganizmów). Dobra biota moduluje odpowiedź immunologiczną oraz, zajmując niszę ekologiczną, kolonizując skórę, zapobiega osiedlaniu się mikroorganizmów patogennych.
Autor dr n. wet. Joanna Zarzyńska
Redaktor Naczelna magazynu „Pies Rasowy”
Bogactwo gatunków
Na podstawie dotychczasowych badań naukowych na skórze u ludzi zidentyfikowano ponad 1000 rodzajów bakterii oraz 80 gatunków grzybów – zawdzięczamy to głównie wdrożeniu technik biologii molekularnej (sekwencjonowanie 16S rRNA). W przypadku ludzkiej skóry skład bioty bakteryjnej różni się w różnych miejscach ciała. Propionibacterium spp. dominują w rejonach bogatych w gruczoły łojowe, Staphylococcus i Corynebacterium w miejscach wilgotnych, a bakterie gram ujemne kolonizują suchą skórę np. nóg czy przedramion.
U psów nie jest to aż tak silnie wyrażone, ponieważ ich skóra jest bardziej zunifkowana – bardziej niż zmienność rasową czy części ciała wykrywa się zmienność indywidualną, co może wskazywać na duży wpływ czynników środowiskowych. Dominującą gromadą są Proteobacteria, następnie Firmicutes, Bacteroidetes, Fusobacteria (więcej na łapach, części twarzowej i w pachwinach) oraz Actinobacteria (więcej pod pachami i między palcami). Nozdrza i spojówki czy błony śluzowe są najmniej skolonizowane (są wilgotne i często omywane wydzielinami), a grzbiet psiego nosa najbardziej, generalnie skóra owłosiona jest bogatsza w bakterie. Inaczej wygląda też profil bioty na grzbiecie u psa – futro jest tutaj gęstsze, występuje więcej gruczołów łojowych, a łój to głównie lipidy – bakterie kolonizujące ten region mają większe zdolności do metabolizmu lipidów.
Z badań hodowli na pożywkach wiadomo, że typowym drożdżakiem powszechnie występującym u psów jest Malassezia spp., a grzybem Cladosporium. Natomiast jeśli chodzi o bakterie, to typowymi komensalami są: Micrococcus spp., koagulazo-negatywny Staphylococcus epidermidis, Clostridium spp., Propionibacterium acnes, Acinetobacter spp. Przejściowo na psiej skórze stwierdzano: Escherichia coli, Proteus mirabilis, Corynebacterium spp., Bacillus spp. oraz Pseudomonas spp. Bakterie przejściowe/czasowe (ang. transient microbes) kolonizują powierzchowne warstwy skóry, zazwyczaj są przenoszone przez kontakt z powierzchniami i najłatwiej je usunąć np. dzięki myciu. Z psich włosów i mieszków włosowych izolowano Micrococcus spp., Bacillus spp., Staphylococcus intermedius.
Specyfika psiej skóry
Psia skóra ma …
Jeśli chcesz przeczytać artykuł zamów magazyn 29/2020 już dziś!
