Cavalier King Charles Spaniel

Rasa warta dwadzieścia pięć funtów

Cavaliery są potomkami spanieli miniaturowych, które można było zobaczyć we Włoszech, Francji i Holandii na przestrzeni wieków XVI–XVIII. Jednym z pierwszych artystów, który utrwalił w swoich pracach malutkie spaniele był Tycjan, ale występują one również na obrazach innych mistrzów: van Dycka czy Rubensa. Dzięki tym dziełom sztuki można zobaczyć, jak wyglądały spaniele, które w ówczesnych czasach towarzyszyły szlachcie na angielskich dworach. Istnieje ogromna liczba dowodów, że oryginalnym typem były psy o długich kufach i płaskich czaszkach, a dopiero wiktoriańscy hodowcy przyczynili się do zaniku naturalnych cech tej rasy. Typ o kwadratowych szczękach, ciężki i beznosy, został wprowadzony na pewno nie wcześniej niż w 1840 r. Obecnie jest to rasa znana w Wielkiej Brytanii jako King Charles Spaniel (FCI 128), a w Stanach Zjednoczonych jako English Toy Spaniel. 

AutorAneta Jezierska Asystent kynologiczny i właścicielka hodowli Z KRÓLEWSKIEGO DWORU

Aby utrzymać związek z Królem Karolem, Toy Spaniel Club postanowił nazwać rasę King Charles Spaniel, ale Kennel Club odmówił, utrzymując nazwę English Toy Spaniel. Członkowie zaapelowali do monarchy, Jego Królewskiej Mości Edwarda VII, który stanął po stronie Toy Spaniel Clubu i zgodził się z tym, że należy zachować związek z Królem Karolem II. Kennel Club zgodził się, na rozkaz jego Królewskiej Mości.

Nagroda Eldridge’a

Rasa o długiej kufie ówcześnie uległa niemal całkowitemu zanikowi. Na początku XX w. wielu miłośników dawnego typu o długiej kufie ubolewało nad tym, ale nikt na poważnie nie wziął się za odtwarzanie typu, choć wiadomo było, że psy z długą kufą pojawiają się w miotach. Amerykański miłośnik psów i członek American Westminster Kennel Club – Roswell Eldridge zauważył, że miniaturowe spaniele angielskie wyglądają inaczej niż te przedstawione na starych obrazach. Postanowił pojechać do Anglii, żeby nabyć parę hodowlaną psów w starym typie, ale okazało się, że już takich nie ma. Wyznaczył więc nagrodę wysokości dwudziestu pięciu funtów dla zwycięzców w sponsorowanej przez siebie klasie podczas trwania corocznej wystawy Crufts (1926 rok, nagroda miała być przyznawana przez kolejne lata), którzy wyglądem przypominaliby spaniele starego typu. Hodowcy byli oburzeni, szczenięta o długich kufach od dawna traktowano jako niepożądane i odrzucano z dalszej hodowli. Na pierwszy pokaz w 1926 r. zgłoszono tylko cztery spaniele w kolorze blenheim, a hodowcy uczestniczący w konkursie cierpieli kpiny za próby ożywienia starego typu. 

W 1928 r. świat ujrzał ANN’S SON-a, którego hodowcą i właścicielem była K. Mostyn-Walker. Ten mały true toy spaniel był delikatnym blenheimem z płaską czaszką, długą kufą i długimi uszami. Miał piękne, ciemne oczy i ważył około 10–12 funtów. Na drugi dzień po wystawie Crufts hodowcy i entuzjaści zebrali się do dyskusji w celu powołania klubu rasy dla starego typu King Charles Spanieli. Panna Mostyn-Walker przyniosła na spotkanie stare obrazy oraz swojego psa, Ann’s Sona (pierwszego laureata nagrody Eldridge`a, wraz z nim uhonorowano sukę Ashtonmore Flora). Został on modelowym psem przy opisywaniu wzorca rasy. Dodano słowo „cavalier” oraz ustalono, że psy tej rasy powinny być w miarę możliwości strzeżone od mody, dlatego we wzorcu pojawił się zapis „no trimming”. Cavalier miał pozostać całkowicie naturalny, bez potrzeby pogoni za wzorcami, które zależą od indywidualnych upodobań czy, jak to się mówi, „wymodelowanych w kształcie” psów. Do dzisiaj wzorzec zawiera zdanie „szata zupełnie nietrymowana”. 

Psów z długimi kufami było bardzo mało, od tej pory rozwój rasy był de facto ciągłym cofaniem się. Cel jednak został osiągnięty, pierwotny wygląd rasy został odtworzony. The Kennel Club w 1945 r. uznał stary typ spanieli za osobną rasę i od tej pory Cavalier King Charles Spaniel mógł starać się o Challenge Certificates. W 1946 r. klub zorganizował pierwszą wystawę championów (28 zgłoszeń). Pierwszym championem został …

Pełną treść artykułu znajdziesz w numerze Pies Rasowy 24/2019!